Nieco dosadnie...

Napisane dnia pewnego miesiąca stycznia, z serii „trochę przeterminowane”:

Błyszczącą podłogą kina podąża Alicja, od pewnego czasu posiadaczka świstka, który umozliwia jej wstęp na sześć dowolnych seansów. Do końca stycznia. A trzeba Ci wiedzieć, Drogi Czytelniku, że strudzona jest kilkoma godzinami ciężkiej pracy fizycznej i umysłowej w tymże budynku, choć w innej jego części-mniej oficjalnej i błyszczącej. Ale Alicja nie pójdzie teraz na film, o nie. Ona przemyka się tędy jedynie z roztargnienia (oczywiście, nie pomyślała, że może z gmachu wydostać się znacznie szybciej, innym wyjściem).

Na rozległej powierzchni stoją sofy wraz z kilkoma amatorami późnych projekcji. Słychać efekty specjalne i szeleszczenie papierków z sali, ciche rozmowy z bufetu. I kroki. Ciężkie podeszwy uderzają o kafelki z coraz większym impetem. Chód jest spokojny, chociaż nieco zmęczony i odrobinę zamyślony. Czubki butów obserwują dostępny im świat. Nagle ich wzrok zatrzymuje się, zastanawia. Trwa to ułamek sekundy, lecz Alicja doskonale zapamiętuje ten moment. Jej kroki ruszają z miejsca, zmieniają dotychczasowy kierunek, nie zważając na tajemnicze spojrzenia czatujące zza wysokich kasjerskich szyb.

Alicja przystaje, swoje skupienie przenosi na pewną kartkę. Repertuar kina…

Usta Alicji ściskają się, tłumiąc napływającą myśl (a myśl, to jest, jak wiesz, Drogi Czytelniku, coś!). Tak ściśnięte już po chwili podróżują do drzwi, pozostawiają za sobą tylko „wielokropek” spojrzenia.

Pisk, łomot, tupanie. Już prawie na zewnątrz jest Alicja wraz ze swoimi krokami i ustami. Wtem, wargi nie dbając na to, czy drzwi, które jeszcze chwilę temu wpuściły do budynku świst wiatru już całkowicie się zatrzasnęły, uwalniają czekające na swobodę słowa:

„A w dupie mam ten wasz karnet.”

***

Gwoli uzupełnienia:

Tekst z życia wzięty, lecz pisany z zamysłem satyrycznym, absolutnie nie złośliwym.

Wybaczcie wulgaryzm (delikatny, ale zawsze), lecz żaden inny zamiennik nie oddałby „dramatyzmu” sytuacji.

Dziękuję.