Zaświeć dla mnie...

Dziwny wypadek na rogu Nowowiejskiej

Szło ich prawie czterdziestu.

Normalnie. Przy niedzieli.

I nagle jeden westchnął.

I wszyscy przystanęli.

Bo ogarnął ich zachwyt,

Że księżyc świeci niebu.

Więc patrzeli nań jakby

Sroka patrzała w rebus.

Księżyc ma ten styl pracy,

No – że wschodzi i świeci.

Lecz poeci są tacy.

Eech, poeci, poeci…

     Napisał niegdyś Gałczyński. A ja dziś wracam do tego wiersza.

     Wyjrzałam, aby odszukać księżyc, on jednak nie chciał ukazać mi swego oblicza. Udałam się do kolejnego okna. I następnego. Wybiegłam na klatkę schodową. Lecz nie spotkałam go…

     Czyżby księżyc schował się przed poetami? Czy nie chce podzielić się swym blaskiem?

     A może za mało poetów przystanęło dziś w zachwycie i księżyc udał się spać wcześniej…

     Tej nocy zostały mi jedynie żarówki.

     I światło serc…